Het zit er weer op!

En ja, dan breekt de laatste morgen in ‘onze’ RV aan. De koffers zijn al gepakt en na het ontbijt kunnen ook de laatste spulletjes weg of ingepakt worden. De regen komt met bakken uit de lucht. Was ik (in het begin) degene die in de regen de camper naar de plek moest loodsen, nu is het de beurt aan Hans om in de regen de inhoud van de tanks te lozen en de camper rondom ‘inleverklaar’ te maken. Eindelijk gerechtigheid ha ha.

Gaf internet eerder aan dat de rit naar Fraserway ca. 50 km was (?) onze GSM kon het in 13(!) kilometer. Wat een verschil. We moesten daarvoor wel echt dwars door Vancouver, maar dat had ook wel weer wat. Zo zagen we nog weer een ander stukje van deze grote stad. Nog even afgetankt en we konden weer doorrijden naar Fraserway.
Nog steeds in de stromende regen de camper naar de aangewezen plek gemanoeuvreerd. De controle was een wassen neus. Alles was in orde. We konden binnen de papierwinkel verder afhandelen. Het duurde even voor we aan de beurt waren, maar daarna ging het snel. Ook dat was OK.
Nu wachten op onze shuttle naar het hotel. Er zaten nog meer mensen op die shuttle te wachten, dus het werd al snel een gezellig onderonsje over wie wat wel of niet gezien had en wat het mooiste was etc. Leuk om ook de verhalen van anderen te horen!
Rond 12 uur waren we in het hotel. De kamer was al beschikbaar, dus dat was wel prettig.
We hebben eerst het inchecken voor de vluchten geregeld en beneden in de lobby de boardingpassen geprint. Ook weer klaar. Het is nu meer een kwestie van afvinken.

Om een uur of vier zijn we naar English Bay gelopen. Het weer was weer opgeknapt en het zonnetje kwam er weer lekker door. We besloten even wat te drinken aan de boulevard. De vorige keer dat we hier waren stonden er steeds lange rijen mensen die graag in de cactus beach club iets wilden eten of drinken. We waren nu blijkbaar de drukte voor, want we konden direct terecht. Of we wilden ‘dinen’ of ‘loungen’. Nou wij wilden wel ‘loungen’. Dan moesten we even naar beneden, op ‘beach niveau’. We kregen een mooi tafeltje, een lekker glaasje en een prachtig uitzicht. Top! We hebben er heerlijk een tijdje zitten ‘loungen’ ;).
Het was alleen al leuk om mensen te kijken, en dan met name de jongelui van de bediening. Ze zijn zonder meer geselecteerd op hun looks! De een was nog ijdeler dan de ander. Korte rokjes, hoge hakken en de een liep nog ‘deftiger’ dan de ander. Het leek wel alsof ze een show liepen om uitverkoren te worden voor een rol in een film. Ook de ‘boys’ deden net zo hard mee. Heel vermakelijk.

Na nog even aan de baai genoten te hebben van het lekkere weer, het mooie uitzicht en de gezellige drukte besloten we wat te gaan eten. We kwamen uiteindelijk in een heel gezellig restaurant terecht, waar we heerlijk hebben gegeten. Wat opvalt is dat overal waar je komt enorme televisies hangen. Veelal meerdere in één zaak en met allerlei verschillende (veelal sport) programma’s erop. Een rare gewoonte.......

Na het eten lekker terug gewandeld naar ons hotel. Na een bakje koffie hebben we ons maar eens op de bagage gestort, want dat kon nog wel enige reorganisatie gebruiken. We denken dat alles past. We zullen het zien........

18-09
We hebben redelijk goed geslapen. Het is altijd weer wennen. Het is ook niet zo erg, want het is de bedoeling dat we in het vliegtuig slapen. We reizen namelijk vooruit in de tijd, dus we moeten wel wat slapen.......
Na het ontbijt hebben we nog even een rondje gelopen. Het os heerlijk weer (er was ander weer voorspeld) en het uitzicht op English Bay blijft mooi. Nog even een poging gedaan een petje voor Hans te scoren, maar dat is op niks uitgelopen. Dat is altijd een soort ‘trofee’ voor hem, na een mooie reis. Hij heeft onderweg gelegenheid genoeg gehad zou je zeggen, maar ja......... Dan maar op de luchthaven kijken.

Wat de bagage betreft: Het past! Dat hebben we toch netjes gedaan ha ha. Thuis zien we wel hoe het er uit komt ;).
Nog even een bakje koffie op de kamer, uitchecken en tegen 12.15 met de taxi naar de luchthaven. De luchthaven van Vancouver ziet er keurig verzorgd en schoon uit. Top!
Op de luchthaven stond een lange rij bij het inchecken. Wij hadden online al ingecheckt en onze boardingpassen waren al geprint, dus ik heb gevraagd waar het drop off punt voor de bagage was. ‘This line M’am’. Nou dat was mooi, want we hadden er maar 1 voor ons. Iedereen keek wel een beetje vreemd. Ik zei dat we alleen maar bagage hoefden af te geven en dat ik gevraagd had welke rij dat was. Menigeen bleek voor hetzelfde in de (lange) rij te staan. Tja, ik heb het toch echt netjes gevraagd........

Na het eten van een portie ‘ginger beef noodles’ (heerlijk!) En het ‘scoren’ van een pet voor Hans, zijn we naar de douane gelopen. Wat een rij!! Ook hier hadden we geluk. Het was opgevallen dat de wachtrij wel heel erg lang werd en wij werden naar een andere rij gestuurd. Weer zo gepiept. Wat een mazzel. Wel werd ik weer volledig en grondig gefouilleerd. Ik moet er maar aan wennen denk ik. Je kunt vertellen dat het piepen door je (kunst)knie komt, maar nee, nee.....check, check, dubbel check. Nou ja, ik vind het niet erg. Als ze het bij mij doen ga ik ervan uit dat ze het bij anderen ook doen. Prima!

De vlucht verliep prima. We boften want de plek naast ons bleef vrij, zodat Hans een stoel op kon schuiven en we een vrije stoel tussen ons in hadden. We hadden al lekker veel beenruimte, dus we konden prima zitten. Het eten was lekker. Zelfs Hans heeft met smaak gegeten.

Keurig op tijd landden we op Schiphol. Omdat we vrij voorin zaten waren we vrij snel uit het vliegtuig. De bagage liet echter even op zich wachten waardoor we net de trein van 10.33 misten. En dat was jammer, want daarna was er chaos op het spoor. Seinstoring naar Almere, een dier op het spoor naar Utrecht, de trein naar Groningen ging niet verder dan Duivendrecht en de trein via Amersfoort vertrok weer van een ander spoor. Ook het NS-personeel gaf toe ‘het niet meer te weten’. Uiteindelijk zei er een tegen ons, u moet nu in die trein stappen, want die gaat naar Lelystad. In het fluitsignaal zijn we nog gauw met alle bagage in de bomvolle trein gestapt. Op Amsterdam Centraal was er wederom verwarring welke treinen wel of niet reden en of je voor Zwolle nu wel of niet via Amersfoort moest. Kortom, leg je een paar duizend kilometer af zonder problemen en je staat nog niet op Hollandse bodem en je hebt de eerste vertraging alweer te pakken.

Uiteindelijk waren we tegen half twee veilig thuis. Terug van een fantastische vakantie. We zijn dankbaar dat we zo’n mooie reis hebben kunnen maken. Onvergetelijk. Gelukkig hebben we de reis vastgelegd op film, foto’s en in dit weblog, zodat we nog heel lang kunnen nagenieten van deze bijzondere ervaring.

Tenslotte willen wij iedereen bedanken voor het lezen van dit blog en het plaatsen van een reactie. We vonden het altijd erg leuk wanneer we weer een berichtje kregen dat er gereageerd was op ons blog. Leuk om te lezen!
Deze reis smaakt naar meer. Dus wie weet wat de toekomst ons brengt en of er nog een mooie reis in het verschiet ligt. Daarom zeg ik:

Wie weet: tot blogs!