Revelstoke en de O'Keefe Ranch

Allereerst: leuk al die reacties op ons weblog. We lezen ze met veel plezier en vinden het leuk te merken dat velen ons ‘volgen’!

Revelstoke ligt op een kleine 150 km, dus een korte rit dit keer. We konden dan ook rustig aan doen en zijn niet al te vroeg vertrokken. We vonden het niet erg om uit Golden te moeten vertrekken. Dag camping en, wat ons betreft, niet tot ziens.

Onze eerste stop was bij een informatiecentrum van het ‘ Glacier National Park’. Ook hier werden we weer door een vriendelijke Canadees te woord gestaan en van allerlei informatie voorzien. We besloten naar de Illecillewaet campground te gaan. Niet om te overnachten maar om vandaar uit een ‘trail’ te lopen; ‘Meeting of the Waters’. Wij waren blijkbaar niet de enigen die op dat idee gekomen waren en we kwamen dan ook aan op een parkeerplaats waar geen ieniemienie plaatsje meer te vinden was. Nog even gewacht in de hoop dat er al mensen waren die de wandeling erop hadden zitten, maar dit was niet het geval. Tja, je kunt moeilijk je camper midden op de parkeerplaats achterlaten. We besloten daarom maar door te rijden. Helaas.

Onze volgende stop was bij ‘Cougar Mountain’. Ook hier was een route uitgezet, de zgn. ‘Rock Garden’. Het was wel een ietwat spannende tocht, want ook hier stond een waarschuwing voor een gesignaleerde grizzly beer. Grizzly beren zijn erg gevaarlijk, of heb ik dat al verteld, want zij vallen aan om te doden. Wanneer je er eentje tegenkomt, moet je je heel klein maken en ‘dood’ houden. Hmmm..... niet echt een fijn dier om tegen te komen. Maar ach, hoe groot is de kans...... We zagen geen andere mensen, dus we waren op ons zelf aangewezen. We hebben de berenbel dan ook maar gebruikt.
De route was lastig lopen. Het bos was erg ‘dicht’, waardoor het donker was en door het ruige, oneffen pad hadden we, ondanks goed schoeisel en onze stokken, de handen vol om op de been te blijven. Maar, de benaming van de trail snap ik. Wat een enorme rotsblokken lagen hier verscholen (en ook minder goed verscholen) in het groen. Gigantisch. Een prachtig gezicht. Het was dus wel de moeite waard. Bovenop een enorme partij rotsblokken waren wij het spoor letterlijk bijster. Waar loopt nu het pad....... Werkelijk geen idee. Bordjes hadden we al helemaal niet gezien. Ja, één pijl bij het begin, maar verder nergens.
We besloten terug te lopen, want we wilden hier liever niet verdwalen. Op de terugweg kwamen we een jongeman tegen en we raakten even aan de praat en zeiden hem dat t erg mooi was, maar dat we geen idee hadden hoe het pad verder liep en daarom terugliepen. Achteraf was hij eerder terug op de parkeerplaats dan wij. Wij waren dus blijkbaar al bijna aan het eind van de route geweest. Nou ja, goed voor de conditie zullen we maar zeggen.

De tweede en derde stop waren beide in het regenwoud en lieten ongeveer hetzelfde zien. Enorme cederbomen en heel veel groen. Een van de twee routes was dus eigenlijk wel genoeg geweest, maar ja, als je alles van tevoren zou weten.....

We besloten naar de camping in Revelstoke te rijden om een plaatsje te zoeken. Dit bleek geen probleem en de camping ziet er gelukkig een stuk ‘frisser’ uit. Goede keus dus. Na een flink verlate lunch, het was half 2, maar voor ons vanwege het passeren van de tijdzone eigenlijk half 3, besloten we naar het ‘Mountain Revelstoke National Park’ te gaan. Het park onderscheidt zich van andere parken met name door de zogenaamde ‘Meadows in the Sky Parkway’. Hier klim je 1600 meter omhoog over 26 kilometer. Het zijn dan ook voornamelijk héél veel haarspeldbochten, maar ook mooie vergezichten onderweg. De top is vanwege de weersomstandigheden, over het algemeen van eind juni tot eind september bereikbaar. Zo ook vandaag. Een mooie klim naar de top. Boven aangekomen is er voor het allerlaatste stukje een speciale shuttle bus. Echter niet vandaag. Er hing een mededeling dat vanwege onderhoud, de shuttle eerder gestopt. Ik geloof er niks van. Onderhoud? Het is zondag...... Er liep nog een weg, maar waar die naar toe liep weet ik niet, want deze stond niet op de kaart. Het was echter ook niet interessant want deze was afgesloten. Er stond een hek met ‘Road closed’ erop en daarnaast een bord met ‘Grizzly gesignaleerd’. Hier ook al?
Hè jakkes.

Maar goed, geen shuttle, dan maar lopend naar de top. De berenbel maar weer tevoorschijn gehaald. Het was maar een kilometer, tenminste dat stond er. Het voelde heel anders. Een kilometer (of meer?) alleen maar klimmen, klimmen en nog eens flink klimmen! En zo goed is onze conditie nou ook weer niet. Maar, we hebben het gehaald. We waren best een beetje trots op onszelf.
Boven viel het eigenlijk een beetje tegen. Er was wel een klein meertje, maar voor de grotere meren moest je nog resp. 4 tot 9 km verderop zijn en ja, dat moet je ook weer terug lopen. Dan maar niet. Een paar fraaie plaatjes geschoten en weer terug naar de camper.
De afdaling was een stuk minder vermoeiend, maar dat betekent niet dat het ook per definitie makkelijker is. Sommige stukjes waren erg steil en dan is klimmen eenvoudiger dan dalen. Maar we kwamen zonder kleerscheuren weer aan op het parkeerterrein. Op het moment dat we de aan de 26 km lange afdaling begonnen, begon het te sneeuwen. Zomaar uit het niets. De zon scheen en we hadden dit dan ook echt niet verwacht. Wel grappig eigenlijk.

Oh ja, wat deze weg ook bijzonder maakte was de waarschuwing de snelheid aan te passen (naar bij voorkeur 20 km) i.v.m. de aanwezige amfibieën. Nu hebben we al heel veel waarschuwingsborden gezien voor alle mogelijke dieren, maar dit sloeg toch wel echt alles. Er stond een afbeelding van een soort salamander bij. Nou ja, nou vraag ik je........ We hebben er trouwens niet een gezien. Zelfs niet eentje platgereden liggend op het wegdek.
Het moet niet gekker worden.

Na de tank weer volgegooid te hebben met 100 liter benzine (precies wat Hans vooraf gegokt had, hij mag nooit meer raden), vertrokken we weer naar de camping.
Weer een actieve dag afgesloten. Kijken wat de dag van morgen ons weer zal brengen.

Vanmorgen deden we het gordijntje omhoog en tot onze verrassing was de lucht strak blauw! Wat heerlijk! In Nederland is dat momenteel elke dag het geval, maar hier was het een beetje wisselvallig. Niet slecht, maar ook niet, zoals nu, een strakblauwe lucht.
We beginnen nu echt aan de terugweg en dat merk je onder andere aan de weersverandering. Het wordt weer wat warmer.....
Nog een paar dagen en dan moeten we de camper weer inleveren. We verlaten de Nationale parken en gaan op weg naar Kelowna. Onderweg zien we de natuur veranderen. Van het ruigere berglandschap, met witte besneeuwde bergtoppen, naar een wat glooiender gebied, met vooral groene hellingen. Het wordt ook wat weidser allemaal. We komen in een waterrijk gebied met veel (grote) meren. Wanneer we het zonnetje meerekenen levert dit ook weer een prachtige route op.

Onderweg zijn we gestopt bij de O’Keefe Ranch. Aanvankelijk konden we deze niet vinden en waren we er al voorbij gereden. We zijn gekeerd en hebben het onderweg gevraagd. Het bleek dat we een stukje richting Kamloops moesten rijden. Tja, dat stond nou net nergens vermeld. Maar goed, toch gevonden. Deze ranch is een soort ieniemienie openlucht museum. Het was leuk om hier even rond te lopen. De rondleiding door het huis van de familie O’Keefe werd door een dame gegeven die compleet in het plaatje paste. Lekker ouderwets ha ha. Wat hier ‘oud’ heet is voor ons nog heel herkenbaar. Ach ja, ze beginnen het verhaal in 1867 en er was heel veel uit begin 1900. Tja hoe lang geleden is dat nou helemaal. Veel herkenden we dan ook ‘als uit grootmoeders tijd’.
We hebben hier ook geluncht. Hans heeft bizon vlees op. Ik heb ook even geproefd en het smaakte lekker, maar niet heel bijzonder. Meer als rundergehakt........

Na de lunch vervolgden we onze route en genoten weer van de mooie ‘plaatjes’ onderweg. Om een uur of drie waren we op de camping. Deze camping ligt aan het Woodlake en voorzichtig vroeg ik om een plaatsje aan het meer. Ja, dat kon wel! Super! Wat een mooi plekje kregen we toegewezen. Heerlijk aan het strand, met uitzicht op de jachthaven. En, niet onbelangrijk, heerlijk in de zon! De rest van de middag hebben we dan ook lekker lui, met een boek, op het strand, voor onze camper doorgebracht. Krijgen we misschien toch nog een boek uit, want daar hebben we deze vakantie nog niet veel tijd voor gehad ha ha.

Morgen, op advies van een collega, op weg naar Osoyoos.

Tot blogs!