Osoyoos en Hell's Gate

De laatste dagen hebben we wat minder op het programma staan en dat is wel prettig. De dag zijn we goed begonnen met een ontbijtje, in het zonnetje aan het strand. Hoe relaxt wil je het hebben.
Voor vertrek hebben we onze vriendelijke buren gedag gezegd. Zij was van oorsprong een Duitse, die op 2-jarige leeftijd met haar ouders naar Canada geëmigreerd was. Hij was een ‘echte’ Canadees. Zij hadden Europa (en dan met name Duitsland) een paar keer bezocht en dat leverde een leuk gesprek op over geschiedenis, de Hollandse dijken en kennis van het water, en wat al niet meer. Leuk!

We reden richting Kelowna. Een grote stad waar de highway dwars doorheen loopt. Het is ons opgevallen dat de bestuurders in het verkeer over het algemeen heel relaxt rijden, elkaar vriendelijk voorrang geven, ook als je het niet verwacht, en geen scheurmonsters zijn. Dit maakt het rijden, ook in de drukkere gebieden, niet onplezierig.
Het grootste deel van de reis rijden we langs een enorm meer; het Okanagan Lake. Dit levert dus weer een prachtige route op, met mooie views, geholpen door de zon, die weer staat te stralen aan een strakblauwe lucht.

We willen de Okanagan Falls bezoeken, maar ook hier zijn de bordjes voor de juiste afslag erg verwarrend. We rijden toevallig het ‘visitors Information center’ voorbij en besluiten daar even te vragen hoe we daar naar toe moeten rijden. Een wat oudere dame, Ineke genaamd, met Hollandse roots hoe kan het ook anders, vertelt ons dat er geen waterval meer is. Jaren geleden is er een dam aangelegd en dat betekende het einde van de waterval. Alleen het stadje heet nog zo en de verwijzing heeft te maken met een wandelroute i.p.v. de oorspronkelijke waterval. Ineke liet ons wel enthousiast zien waar we naar het strand konden, waar een mooi beeld stond en waar we lekker ijs konden eten. De hoogtepunten van Okanagan Falls blijkbaar.
Gelukkig wist ze ons ook e.e.a. te vertellen over Osoyoos. Ze verwees ons o.a. naar het ‘Desert Center’, dat langs de highway ligt. Dat konden we vinden, zonder hulp :). Het bleek een 1,5km lange boardwalk te zijn, door de woestijn. Osoyoos, dat tegen de grens met Amerika aan ligt, bevindt zich nl. in het enige stukje woestijn van Canada. Overal stonden waarschuwingen voor ratelslangen! Lekker dan. Ik besloot net zo dapper te zijn als Hans met hoogtevrees in de gondel, en het stuk te lopen. Brrrr.... Vond t niet zo fijn! Er waren ook weinig andere bezoekers, dus we liepen daar nogal ‘lonely in the desert’. Maar toch was het wel interessant om wat meer te weten te komen over de flora en fauna in de woestijn.

Vervolgens reden we door naar de camping. Deze heet ‘NK’MIP RV Park’. We zitten in een indianengebied en van die taal kunnen we weinig maken, maar dit spreek je ongeveer uit als ‘Inkameep’. Ik geloof t graag. We zoeken ons plekje op en dat ligt bijna aan het meer. Een rijtje erachter, maar we hebben er wel zicht op. Niet verkeerd. De camper is alleen met geen mogelijkheid waterpas te krijgen. Nou ja, dan maar niet, t is niet anders......

We rijden naar het ‘Desert Information Center’. Deels krijgen we hier dezelfde informatie over de woestijn die we eerder deze dag ook al gelezen hebben, maar hier is alles meer toegespitst op de oorspronkelijke bewoners van dit gebied:de Okanagan indianen. Leuke verhalen en informatie levert dit op. Wat opvalt is de (overdreven?) hoeveelheid waarschuwingsbordjes voor ratelslangen...... We besluiten maar een klein stukje van de route mee te pakken, want we hebben tenslotte eerder op de dag al iets soortgelijks gedaan. Je hoeft tenslotte het gevaar ook niet op te zoeken. Ik ga er anders maar van dromen........

Na dit bezoek terug naar de camping en genieten van het zonnetje en het uitzicht op het meer. We besluiten vroeg te gaan eten, want we hebben de lunch overgeslagen. We rijden met de camper weer naar het centrum van Osoyoos. We kiezen dit keer voor een Aziatisch restaurant. Het eten smaakte prima.
Weer terug op de camping nemen we de plannen voor de volgende dag door en genieten onder het genot van een glaasje wijn van een ontspannen avond. Internet doet het heel slecht, dus tijd voor ons boek.

Voor vandaag (woensdag 14-09) stond de route naar Hope op het programma. We reden over highway 3 door verschillende indianenreservaten (naar woord vind ik dat). Wij waren geattendeerd op het ‘spotted lake’, maar goed ook, want anders zouden we hier ongemerkt langs heen gereden zijn. Er schijnen hier bijzondere mineralen in het water te zitten en deze worden vooral voor medicinale doeleinden gebruikt, heb ik begrepen. Een bijzonder verschijnsel!

Verder hebben we vandaag vooral kilometers gemaakt, maar, zoals al eerder gezegd, dat is hier geen straf. De routes zijn prachtig. Vandaag voor het eerst twee ernstige (eenzijdige) ongelukken gezien, die, althans die conclusie trokken wij, beide te maken hadden met een te hoge snelheid in de bochten. Voor diegenen die weleens naar Discovery Channel kijken: deze route is bekend door een programma over bergers (Jamie Davis) die hier m.n. in de winter veel werk hebben aan het bergen en verslepen van vrachtwagens en personenauto’s die van de weg geraakt zijn. Bij het tweede ongeval was een bergingsauto van Jamie Davis bezig een zwaar beschadigde pick-up uit de berm te halen. We waren gewaarschuwd dus. Maar, dat was eigenlijk niet nodig, want Hans houdt zich keurig aan de aangegeven snelheden voor de bochten, want ervaring heeft geleerd dat dat over het algemeen ook de beste snelheid daarvoor is.

Op de camping in Hope hebben we eerst even wat gegeten en zijn toen richting Hell’s Gate vertrokken. Deze route is onderdeel van de ‘Cariboo Gold Rush Trail’. Leuk.
Bij Hell’s gate ga je met de zogenaamde ‘airtram’ (een gondel) naar beneden(!). Het is de enige gondel in Noord-Amerika die niet omhoog gaat. Deze gondel gaat over een kloof waar de Fraser River met een geweld van 800 miljoen liter water per minuut (!) doorheen dendert. Ze hebben hier daarom de stroming van de rivier zodanig aangepast, dat de zalmen tegen de stroom in (die anders voor hen te sterk zou zijn) terug kunnen zwemmen naar hun paaigebieden. Helaas voor ons was er geen vis te zien. We zouden ‘te laat’ zijn.....?
Het blijkt een slecht jaar voor de zalmen te zijn. In 2010 zwommen er nog 3,7 miljoen langs deze route, dit jaar wordt het hooguit op 700.000 geschat. Een enorm verschil. Maar te laat?
We hebben de route door Canada zo gepland dat we hier aan het eind van onze trip zouden zijn, omdat we gelezen hadden dat eind september/begin oktober de beste tijd zou zijn voor de zalmtrek en daarmee ook de meeste kans op het zien van ‘vissende’ beren. We hebben het toch nog maar even nagezocht. Zouden we ons zo vergist hebben? Dit was het eerste wat we tegenkwamen op internet:

De beste periode om de zalmtrek te aanschouwen is het najaar. Het is adembenemend om te zien hoe zalmen van soms wel meer dan een meter lang de rivieren stroomopwaarts inzwemmen. Wellicht nog spectaculairder is het om te zien hoeveel beren op dit schouwspel afkomen.
De Sockeye zalmen beginnen hun reis bij de monding van de Fraser River, die vlak onder de stad Vancouver in de Pacific uitmondt. Met name het stuk bij Hell’s Gate is bijzonder geschikt om de trek te bekijken.

Hmmm... Toch wel goed gelezen dus, maar ja, soms lopen dingen dus anders. De natuur is onvoorspelbaar........

In Hope zijn destijds filmopnamen voor Rambo 1 gemaakt en daar zijn ze nogal trots op. Er is een speciale ‘Rambo route’. En passant hebben we hier een stukje van meegepakt.
Daarna was het tijd voor het boek ;).
Morgen naar Vancouver.

Tot blogs!