Lake Louise, Banff en Yoho National Park

(Het verslag van Clearwater staat inmiddels ook op de site (vóór dat van Jasper). Dus voor wie nog ‘terug’ wil lezen......).

Vanmorgen bijtijds naar Lake Louise gereden, want het advies is om dat voor 10 uur ’s morgens, of ’s avonds na 19.00 te gaan zien, dit i.v.m. de drukte. Wij waren er om 09.15 uur. Mooi op tijd. Uh.......dat dachten wij dus. Wat een bussen, wat een auto’s, wat een mensen, kortom wat een drukte. Pffff..... Echt niet leuk.
Het meer was wel mooi, maar viel ons toch wat tegen. Maligne Lake (bij Jasper) en Moraine Lake (een kleiner meer dat we gisteren hebben gezien) vonden we eigenlijk mooier dan dit, terwijl dit het meest bekende meer uit het Banff National Park is. Dit hadden we trouwens van Duitsers, die we in Clearwater hadden gesproken, ook al te horen gekregen. We zijn dan ook niet lang gebleven. Gelukkig zijn al deze ‘attracties’ gratis, evenals het parkeren. Dat zijn we in Europa wel anders gewend.

We reden door naar Banff. Wat een leuk en gezellig plaatsje is dat. We zijn eerst met de free(!) shuttle bus naar de ‘Banff gondola’ gereden. Daar met de gondel (niet gratis) naar boven toe. Wat een mooi uitzicht hadden we daar over Banff en de wijde omgeving. Prachtig. Bovendien hadden we er mooi helder, zonnig weer bij, dus je kon goed van je afkijken.
Opkomend voordeel: er was free WiFi. Eindelijk even contact gezocht met thuis om te laten weten dat alles goed gaat en ook weer een verslag kunnen plaatsen. Ook het verslag van Clearwater stond er nu tussen. Top. Ook de foto’s stonden er in een mum onder. Zo snel hadden we ‘t nog niet eerder meegemaakt. Dus ook nog maar gauw een paar foto’s op Facebook gezet. Zijn we weer helemaal bij.

Vervolgens weer met een bakje naar beneden en met de bus terug naar het dorp (stad?). Wat een gezelligheid. Het was inmiddels al ver over lunchtijd, dus eerst de inwendige mens versterken. Van een collega had ik de tip gekregen bij ‘The Keg’ te gaan eten en dat waren we dan ook van plan. Echter, zij serveerden alleen het diner. Tja, zolang konden we niet wachten. We kwamen uiteindelijk bij ‘Wild Bill’s Saloon’ terecht. Een ‘cowboy’ restaurant. Leuk ingericht en met een hele plezierige bediening. Er was ook een gezellige bar, met dansvloer, en ‘s avonds schijnt er ook vaak live muziek te zijn. Kortom, een leuke tent en we hebben er ook nog heerlijk gegeten. Wat wil een mens nog meer. Daarna even gezellig wat geshopt. Hans heeft zijn verjaardagscadeau al te pakken. Wat, dat vertel ik lekker niet ;)..

Op de terugweg naar de camper ontdekten we een pomp waar de benzine goedkoop was (althans, zo goedkoop hadden we t nog niet eerder gezien). $1,05 per liter (nog geen € 0,79). Dus de tank daar maar volgegooid. 114,5 liter ging er in, dus dat was nog wel even de moeite waard. Onderweg hebben we nl. ook al $ 1,45 betaald en dat scheelt dus een slok op een borrel.

Nog even langs de ‘Vermilion Lakes’ gereden vanwege het fraaie uitzicht. Er stonden wel heel veel bomen in het meer, en er stond niet zoveel water in, maar met de bergen op de achtergrond was het, al met al, een mooi gezicht.

Om half 6 reden we de camping weer op, waar wederom het bordje ‘full’ aan het hek hing. Blij dat we dus gisteren al voor twee nachten hadden geboekt. Morgen gaan we naar Golden.

Vanmorgen rustig aan gedaan en om half 10 reden we van de camping. We hebben een mooie route voor de boeg, althans zo doen de brochures ons geloven. We hoeven niet ver vandaag, dus we kunnen rustig aan doen.
Onze eerste stop was bij de ‘upper and lower spiral tunnel’. We wisten niet zo goed wat we hier konden verwachten, maar er stonden genoeg auto’s, dus was het mogelijk de moeite waard. Het bleek om de spoorwegverbinding te gaan. In dit gebied (maar waarschijnlijk door heel Canada) rijden enorme goederentreinen. En als ik zeg enorm, dan bedoel ik dat ook echt zo. In Lake Louise stonden we bijna aan het spoor en elke goederentrein kondigt zich met luid getoeter aan, waarna er gedurende enkele minuten(!) een trein langs rijdt.

Door de bergachtige omgeving heeft de aanleg van de spoorweg in het verleden nogal wat voeten in de aarde gehad en tevens de nodige levens en treinstellen gekost. De hellingen zijn hier erg steil en de trein kon buitenom niet naar boven (en beneden) komen. Uiteindelijk werd een idee van een Zwitser overgenomen, die soortgelijke problemen tegengekomen was. Het ging om een soort spiraal rail langs en door de berg. Hier in Yoho National Park ging het om 2 grote lussen. Het was interessant om te lezen hoe e.e.a. destijds gerealiseerd is.
Onze timing was perfect. Er kwam een goederentrein aan en wij konden één tunnel (het begin van een van de spiralen) zien. Ik heb gefilmd hoe dat in zijn werk ging. De locomotief ging de tunnel in, waarna het 7(!) minuten duurde voordat de laatste wagon/duwlocomotief daarin ‘verdween’. Ondertussen hadden de trekkende locomotief en de volgwagons al lang de lus in de berg gemaakt en kwamen alweer tevoorschijn, terwijl dus nog niet eens alle wagons aan de lus begonnen waren. Snappen jullie het nog? De trein kwam zichzelf als het ware tegen, alleen niet op hetzelfde niveau. Leuk om te zien.

We gingen weer verder en namen de Yoho Valley Road. Dit is een zogenaamde ‘Seasonal road’. Vanaf oktober tot eind juni is deze weg afgesloten. Auto’s met aanhangers mogen hier niet komen. Al gauw bleek ook waarom niet. Er zat een haarspeldbocht in die door voertuigen langer dan 7 meter (zoals wij) op een speciale manier genomen moest worden. In één keer de bocht nemen ging namelijk niet en dus was het steken geblazen. Voor Hans op zo’n helling een flinke uitdaging, maar hij is met vlag en wimpel geslaagd.

Boven gekomen was de Takakkaw waterval de moeite waard. Het water sloeg steil over de rotsen over 386 meter (!) naar beneden. Geen kleintje dus. Indrukwekkend om te zien. Ook de omgeving was weer schitterend. We hadden uitzicht op de zgn. ‘President Range’ en dan met name op de Vice President (zo heet de berg), 3086m hoog.
Op de terugweg kwamen we uiteraard dezelfde haarspeldbocht tegen. Het werd Hans hier extra lastig gemaakt, door een auto die bergopwaarts tot bijna in de bocht was doorgereden, in plaats van wat ruimte te maken. Maar, ook dat is goed gekomen. Dat het een lastige bocht was bleek wel uit het feit dat zelfs een pick up truck (waarvan er hier mega veel rijden) moest steken om de bocht te kunnen nemen.

We vervolgden onze rit en namen de afslag naar Emerald Road. Een rustige weg omhoog. Tot onze stomme verbazing stonden enkele kilometers verderop legio auto’s en campers geparkeerd langs de weg. Druk dus, maar waar kwamen ze allemaal vandaan. Onderweg bijna niemand gezien........ We besloten door te rijden, want aan onze kant van de weg konden we niet parkeren en hier konden we ook niet keren. Op de parkeerplaats stond uiteraard ook alles vol. We besloten een beetje ‘te blijven hangen’ om te zien of er ergens iets vrij kwam. Ik had wel een gaatje gezien bij de campers, maar dat was niet al te groot en daar zou Hans moeten file parkeren. Ik opperde voorzichtig of dat misschien zou lukken. We besloten erheen te rijden en Hans stapte even uit om de grootte van de plek en de camper in zich op te nemen. Het was niet groot, maar hij besloot het toch te proberen.
Ik heb diepe bewondering voor hem! Met 2x steken stonden we geparkeerd! Eerste rang. Dichterbij kon bijna niet. Ik denk dat geen enkele andere camper chauffeur het aan durfde. Hans, petje af!!

Het Emerald Lake was werkelijk prachtig. Wat had het water een prachtige kleur en wat was het meer mooi gelegen! Dit was weer echt genieten. Wat is Canada toch mooi!! We besloten hier een broodje en koffie te halen, het was tenslotte al lunchtijd geweest. Niet goedkoop, maar dat is eigenlijk niks hier, nou ja, de benzine, die is gelukkig niet duur.
De manier waarop het broodje gerookte zalm voor ons neer ‘gegooid’ werd, bedierf het goede gevoel enigszins. Gelukkig smaakte het broodje prima en zijn we ‘de bediening’ maar gauw vergeten. Geen tip deze keer.

Terug naar beneden gestopt bij de ‘Natural bridge’. Voorheen is dit een waterval geweest, maar het water zocht zich een weg door kleine gleuven en kieren en uiteindelijk zijn de rotsen zover uitgesleten dat het water nu tussen de rotsblokken door geperst wordt. Slechts bij uitzonderlijk hoge waterstanden komt het water nog over deze rotsblokken heen. Op den duur (maar dat zullen wij niet meer meemaken) zal hierdoor een canyon (kloof) ontstaan. Mooi om te zien.

Na deze stop reden we weer verder in westelijke richting over de Trans Canada Hwy. Inderdaad, een mooie route! In de brochures werd dus niets teveel gezegd.

Tegen half 4 kwamen we bij ons overnachtingsadres aan. De advertentie in de gids gaf het idee van een goed verzorgd campingterrein. Nou, dat wil ik niet direct zeggen. Het was allemaal een beetje krakkemikkig en een kwastje verf kan hier veel goed doen. Wat een oude bende. Maar goed, voor één nachtje redden we ons wel. We hebben tenslotte alles ‘aan boord’. De plek is prima en we staan super waterpas! Mooi meegenomen.
Even boodschappen gedaan in Golden, het plaatsje zelf, dat er ook niet al te florissant uitzag vonden wij, maar misschien zijn wij teveel verwend. Weer terug op de camping konden we genieten van een relaxt vervolg van de dag.
Morgen naar Revelstoke.

Tot blogs!