Columbia Icefields en 'let's fly away'

Woensdagmorgen vertrokken we rond 9 uur richting de Columbia Icefield.
We reden over de bekende ‘Icefields Parkway’. Wat een prachtige route. Zwaar vrachtverkeer mag hier niet komen, daar is de weg niet geschikt voor. Het kan in de winter ook voorkomen dat de weg gesloten wordt voor alle verkeer. De camper doet het hier prima en neemt met gemak elke ‘horde’.

Onderweg zijn we bij de ‘Athabasca Falls’ gestopt. Ook deze waterval was weer de moeite van een tussenstop waard. Ook hier kwam het water met donderend geweld naar beneden. Het is erg lastig om de verschillende watervallen te beschrijven. Niet een is hetzelfde, maar ja, dat zou je dus eigenlijk gewoon moeten zien :).
Uiteraard ook weer bij een paar fraaie ‘view points’ gestopt. Dat is altijd weer genieten van de fraaie vergezichten.
Ook de ‘Sunwapta falls’ bezocht. Via kleine bruggetjes kon je de waterval en de waterloop van verschillende kanten bekijken. Het water viel in een enorme kloof naar beneden. Mooi!

Vervolgens door naar het Icefield Centre. We wilden de ‘Athabasca Glacier’ op. We waren echter niet de enigen. We moesten 1,5 uur wachten voordat we met een bus mee konden. De tijd hebben we gebruikt door wat te eten (het was tenslotte lunchtijd) en m.b.v. een WiFi verbinding weer een verslag met foto’s te plaatsen. Het blog over Jasper lukte prima, maar we zijn al dagen bezig om (als we WiFi hebben) een vorig verslag geplaatst te krijgen. Dit verslag hebben we in Clearwater gemaakt en toen we het wilden plaatsen was de site ‘ under construction’, maar, als je beperkt WiFi had (zoals wij), dan kon je het verslag naar de helpdesk van ‘waarbenjij.nu’ mailen en zouden zij het er op zetten. Nou mooi niet. We kregen bericht dat het verslag geplaatst was, maar in werkelijkheid stond alleen de eerste alinea er op. Het lukt ons nog steeds niet om dit recht te trekken, en uiteindelijk hebben we dit maar weggehaald. Wellicht kan het later nog een keer tussengevoegd worden.

Wifi en bereikbaarheid is hier in de Rockies erg lastig. We staan nu (woensdagavond) op een campground in Mosquito Creek ( een prachtig plekje in het bos, aan een kreek), maar met totaal geen bereik. We kunnen niet eens bellen of gebeld worden en dat is wel vervelend. De campings van de Nationale Parken hebben sowieso weinig te bieden. We staan hier zonder stroom, zonder wateraansluiting, zonder buitenverlichting (en dan is het echt donker!), zonder douches, met alleen maar een wc-hokje wat niet meer is dan een soort vuilnisbak (waar je vroeger je vuilniszak in hing) met een wc-bril erop. Niks spoelen, gewoon alles in dat gat in de grond laten vallen. Ha ha ha, hoe primitief wil je het hebben ;).

Maar weer even terug naar de Icefields. We troffen het met het weer. Toen we kwamen was het op de gletsjer erg mistig, maar nu we aan de beurt waren scheen de zon. Boffen dus. We gingen met een bus met mega grote banden de gletsjer op. Er zat een helling van 32(!)% in. Alsof je loodrecht naar beneden gaat, maar wel super gaaf. De Columbia Icefields worden gevormd door 6 gletsjers, waarvan de Athabasca er dus een is. Prachtig om te zien.
Daarna werden we naar de ‘Glacier Skywalk’ gebracht. Hier zat Hans vanwege zijn hoogtevrees, niet echt op te wachten en heeft het laatste stuk niet gelopen. Je loopt dan nl. over een doorzichtige vloer, ver boven het dal. Je kijkt dus zo de diepte in. Maar, ik kan niet anders zeggen: indrukwekkend!!

Daarna wilden we de helikoptervlucht gaan boeken, maar dat was ruim een uur om en het was al laat in de middag en we moesten nog een plekje voor de nacht zoeken. We besloten telefonisch te reserveren. Helaas, geen bereik. Bij een restaurant onderweg gestopt, maar geen bereik. Er was wel een telefooncel. Munten gewisseld, maar wat we ook probeerden, we kregen geen verbinding. Dan morgen maar proberen.
We reden door naar de eerst beschikbare campground en dat werd dus de eerder al beschreven plek in het bos. We hopen dat we genoeg stroom hebben, want we zijn nu te laat om de generator nog aan te zetten, dat mag morgen om 09.00 pas weer. We zitten vrij hoog in de bergen, dus het koelt flink af. De kachel gebruikt echter veel stroom hebben we net gezien, dus dat wordt vroeg naar bed. Tja, echt kamperen dus.

We hebben het gelukkig niet koud gehad, maar de kachel sloeg om 04.00 uur automatisch aan omdat het 8 graden in de camper was geworden. Flink afgekoeld dus. Dat het koud geweest was bleek ook toen wij weer op pad gingen, want er lag beduidend meer sneeuw op de bergtoppen dan de dag ervoor. We hebben zelfs later op de dag nog sneeuw gehad onderweg!

We gingen op weg naar.....uh ja, dat wisten we eigenlijk niet precies. We wisten alleen dat we terug moesten naar de ‘Saskatchewan River Crossing’. Daar vandaan moesten we 25 minuten oostwaarts rijden om bij ‘Rockies Heli Canada’ te komen.
Ze hebben hier wat met adressen. Maar weinig campings bijvoorbeeld kun je echt m.b.v. een adres aanrijden. Lastig!
We reden al geruime tijd door niemandsland, althans zo voelde het. Extreem weinig verkeer op de route en geen borden of aanwijzingen dat we inderdaad op weg waren naar onze helikoptervlucht. We begonnen steeds meer te twijfelen. Het bedrijf zou toch nog wel bestaan? We hadden het tenslotte alleen maar uit een folder gehaald. We hadden ook nog geen helikopter zien of horen vliegen.....
Toen we de 25 minuten al ruim waren gepasseerd sloeg opnieuw de twijfel toe. Moesten we maar teruggaan? Ineens zag Hans een helikopter landen. Yeahhhhh.......gevonden!

Oh nee hè! Bij aankomst stond er een enorme bus en we zagen een flinke groep mensen op het terras zitten. Hoelang zou het duren voordat wij aan de beurt waren?
Binnengekomen zagen we nog meer mensen zitten. Er stond één man aan de balie. We hoorden hem vragen wanneer de eerste mogelijkheid was om mee te vliegen. Wij de oren gespitst. ‘Oh, right away sir. You can go now’, zei de dame achter de balie, waarbij ze ons ook aankeek. De man liet direct al weten dat hij niet bij ons hoorde, maar naar de tijd informeerde omdat zijn moeder misschien mee wilde. Beetje vaag..... Het was nu, of ca. 3 uur later. Hij besloot ervan af te zien. Wij niet!! We konden dus direct mee, met z’n tweeën!! De groep bleek met een grotere helikopter vluchten te maken. In die van ons konden max. 5 personen (inclusief piloot). Een privé vlucht dus, wat wilden we nog meer.

We boekten de 6 gletsjers tour. Ik heb gevraagd of ik voorin mocht zitten en dat was prima. Hans zat liever achterin, die was niet helemaal overtuigd van de ‘fun’ vanwege zijn hoogtevrees, maar wilde deze kans toch ook niet laten lopen. In de gordel, koptelefoon op en ‘let’s go!’.
Ik kan niet vertellen wat ik ervan vond: woorden tekort. Het was super, geweldig, fantastisch etc. De (leuke, jonge) piloot vertelde over welke gletsjers we vlogen en wat zijn favoriete ‘views’ waren. Voor mij waren ze allemaal favoriet. Wat een belevenis! Zo mooi! We hadden bovendien supergoed weer voor de trip. Wat een bofkonten waren wij.
Eenmaal weer op de grond kon ik nog bijna niet geloven dat ik werkelijk zo’n fantastische helikoptervlucht gemaakt had. Hans was redelijk enthousiast, vond het wel erg mooi, maar heeft er, helaas, niet echt ontspannen van kunnen genieten. Maar hij vond t wel de moeite waard en heeft t toch maar mooi gedaan. Stoer!

Tja en wat doe je dan nog na zo’n hoogtepunt........ Weer teruggaan en richting Lake Louise rijden. Onderweg nog gestopt bij uitkijkpunten, maar ik was eigenlijk nog steeds overdonderd door de vlucht.....ik vond de vergezichten niet zo bijzonder meer. Gewoon verwend dus!

We besloten eerst naar de camping te rijden voor een plekje en om daar wat te eten, en er daarna nog even op uit te gaan. Een goede keus bleek later, want toen wij rond 18.00 uur de camping weer op reden bleek deze vol te zijn. We werden ook hier weer uitdrukkelijk gewaarschuwd voor beren. Recent waren er grizzly beren gezien en deze zijn erg gevaarlijk. Overal langs de weg zie je extra waarschuwingsborden staan. Er wordt afgeraden om ’s avonds alleen naar buiten te gaan en als je weg moet, dan in een groep. Waarschuwen is prima, maar of we ons er nu veiliger door voelen....... Gelukkig zitten we in onze camper ‘safe’.

Tegen half vier zijn we naar Moraine Lake gereden. Een klein meer hoog in de bergen. We waren niet de enigen. Wat een drukte daar zeg. Maar, wat was het hier mooi! Het water tussen de bergen had weer die aparte kleur, meer turquoise, en met de besneeuwde bergtoppen eromheen was het met recht een plaatje! Prachtig.

Het vervelende is dat we echt nergens bereik hebben voor wat contact met het thuisfront. We zijn dan ook op de terugweg nog even Lake Louise ingereden en in een kledingzaak hadden we bingo en vond ik een free WiFi-adres. Gauw even een paar berichtjes verstuurd, maar ja, daar konden we ook niet te lang blijven hangen, want als je niks koopt of eigenlijk niet eens interesse toont voor wat er hangt, voelt dat wel een beetje ongemakkelijk.

Op deze camping hebben we weer stroom, dus de kachel kan weer met een gerust hart aan vanavond. Het is hier echter ook minder koud dan gisteren en overdag hebben we voornamelijk het zonnetje gezien, dus dat gaat goed komen. We gaan nu weer plannen maken voor morgen.

We zien wel wanneer we in de gelegenheid zijn dit verslag te plaatsen.........
Tot blogs!