Clearwater

Het probleem met de afvalwatertanks (en dus m.n. die van het toilet) was nog niet opgelost. Het onderdeel dat we gekregen hadden kon er niet op, omdat het kastje dan niet meer afsluitbaar was. We wisten dus niet goed wat we moesten doen. Fraserway gebeld. Waren (nog) niet open. Voicemail ingesproken en telefoonnummer achtergelaten om terug te laten bellen.
Rond een uur of 9 ( we hebben al aardig het ritme te pakken) vertrokken we richting Clearwater. Wederom een prachtige route; het wordt saai. Het verhaal dan, niet de omgeving :). De wegen zijn hier prima en Hans vindt het rijden geweldig om te doen. Mooie bijkomstigheid dus.

Helaas werden we niet teruggebeld door Fraserway, maar in Kamloops zagen we ineens langs de weg een bord met ‘Fraserway’ erop en heel veel campers op het terrein. Zouden ze ons hier wellicht kunnen helpen? We besloten weer contact op te nemen met Vancouver om de optie voor te leggen. Maar eerst even een plekje zoeken om te stoppen en met een mogelijkheid om te keren. Tja, dat kan niet overal, maar na een kleine 10 kilometer konden we van de weg af.
Gebeld met Vancouver en zij vonden het een fantastische oplossing en vonden het fijn, als wij terug wilden rijden naar Kamloops om het te laten repareren. Dat vonden wij óók fijn, want dan was het euvel ook maar weer opgelost. Vancouver zou aan het bedrijf in Kamloops doorgeven dat we kwamen en wat de bedoeling was.

Gekeerd en terug naar Kamloops. Daar wisten ze er inderdaad al van. Ze bekeken de situatie en gaven toe dat dat zo inderdaad niet kon. Reparatie was wel mogelijk, maar zou helaas enkele uren gaan duren. Uh..... Dat is niet zo fijn. Wat moet je op zo’n half industrieterrein ......... Maar ja, wat moet, moet.
De ‘techneut’ had nog een paar opties en hij zou proberen of er daarvan een bruikbaar was. Die werd gevonden en ja, toch met behulp van het hulpstuk. Er moest wel iets voor ‘gesloopt’ worden, maar zo konden we alles prima gebruiken en hoefden we geen uren te wachten. Wij blij, zij blij. Dus binnen het uur waren we weer ‘en route’. Oh ja, Hans vroeg aan de beste man of hij de mega camper die naast ons stond even mocht zien. Dat mocht. Wat een enorm ding zeg, met ondermeer een soort open haard en een grote keuken erin. Je blijft je werkelijk verbazen. Er kon zelfs een auto in!!! Maar, ik vond m nog steeds lelijk van binnen :).

Om 1 uur waren we al op de camping, het Dutch Lake Resort. En ja, hoe kan het ook anders, het eerste woord zegt het al, de camping is fantastisch ha ha. Mooi gelegen aan een meer en de plekken zijn mega! Moet ook wel, want als je sommige joekels weer ziet staan......
Na wat gegeten te hebben gingen we naar de Helmcken Falls. Dit zijn de hoogste watervallen van British Columbia. Het water stort hier 137 meter recht naar beneden. Wat mooi en wat een geraas!
Daarna naar de Dawson Falls. Dit bleek een hele brede waterval te zijn. De Niagara, maar dan in het klein zullen we maar zeggen. Ook mooi!
Om kwart voor zeven waren we weer op de camping. Tijd voor koffie, wat eten, koffie en een glaasje. In die volgorde :).

Vandaag zijn we rustig opgestart. Wasgoed verzameld en in de machine gedaan. In no time was de was klaar en kon alles in de droger. Dat ging mooi. Terwijl de was aan het drogen was konden wij heerlijk in het zonnetje genieten van een verlaat ontbijtje. Elf uur lag de was weer in de kast en konden we op weg naar Wells Gray Park voor een bezoek aan de Spahat Falls, de favoriet van onze Canadese buurvrouw.
Het water denderde hier vanuit een kloof ca. 120 meter naar beneden. Het was inderdaad weer een indrukwekkend gezicht, maar dit kwam zeker niet in de laatste plaats door de diepe kloof waar het water doorheen stroomde. Wat een fantastisch gezicht. Vele lagen gestold lava (lazen wij later op het infobord) waren duidelijk zichtbaar. Hans had wat moeite met de diepte, maar er stond gelukkig een stevig hek voor.

We hadden nog geen zin om naar de camping terug te gaan en besloten naar de ‘Green Mountain tower’ te gaan. Bij de afslag was een parkeerplaats met 1 auto er op. We moesten nog 4 kilometer klimmen. Moesten we hier de auto al neerzetten? Even op de situatieschets gekeken en er stond een P verderop de tekening. Dan rijden we nog maar een stukje door.
Of dit zo’n verstandige beslissing was.......
De weg werd smaller en werd meer een bospad, maar terug was geen optie meer. Dan maar doorrijden. Al hobbelend en bobbelend reden we de weg op naar boven, stiekum bij iedere bocht hopend dat we er al waren, maar nee, wat is 4 kilometer dan een eind........ Er kwamen ons twee auto’s tegemoet (dat gaf wat bemoediging), maar geen enkele camper.
Tja, doorrijden maar. Uiteindelijk waren we erg blij dat we boven waren, alwaar we wel de conclusie trokken dat dit misschien niet zo’n geschikte rit voor onze camper was geweest.

Gelukkig was het bovenop de toren erg mooi. Je kon 360 graden rond over de bergen kijken. Het was wel de moeite waard gelukkig. Pff........ Tja en toen moesten we ook weer terug. De afdaling was al net zo spannend. Maar Hans reed heel erg voorzichtig en heeft het keurig gedaan. Wat een kanjer. We zullen Fraserway maar niet vertellen dat we deze rit gemaakt hadden, want volgens mij is dat niet helemaal de bedoeling met een camper.

We vonden dat we meer dan genoeg avontuur beleefd hadden voor één dag en besloten terug te gaan naar de camping om te genieten van het mooie weer en onze nieuwe plek (op dezelfde camping). Nog mooier deze keer. Wat een uitzicht. Echt genieten dus.

De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan en ons voorbereid op de lange rit van morgen, naar Jasper. Rocky Mountains, here we come.

Tot blogs.