Dag 16. Phnom Penh

Wektijd 07.30, vertrek 09.00. Vandaag kunnen we rustig opstarten. Als we beneden komen voor het ontbijt liggen er nog maar een paar plakjes brood. Om ook nog iets over te laten voor anderen pakken we er allebei eentje. Ik vraag of er nog brood is en wijs op de bijna lege schaal. Ze knikt. Ik denk, dat komt goed. Maar ik had kunnen weten dat ze altijd ja knikken, ook al is het nee, of hebben ze geen idee wat je vraag is. Dat brood laat heel lang op zich wachten en uitindelijk komen er een paar plakjes. Met al die Nederlanders die niet voor een Aziatisch ontbijt gaan (wat een complete warme maaltijd is), is dat in no time weer op. Er komen nog steeds mensen binnen. Iederen vraagt of er nog brood is en weer wordt er geknikt, maar er wordt van alles aangevuld, maar geen brood. Er is ook geen yoghurt of zo, dus vul ik maar een kommetje met nasi. Dit smaakt weliswaar heerlijk, maar is niet mijn idee van een ontbijt. Carl heeft ook al 2x gevraagd om het brood bij te vullen en loopt later zelf de keuken maar in. Hij komt terug met de mededeling dat het brood op is. Dat is natuurlijk niet echt een verrassing, maar is natuurlijk geen goede zaak. Hij meldt dit later ook bij de receptie en we hopen dat er morgen meer brood is.

We stappen in de bus en vertrekken naar het Koninklijk Paleis. De kledingvoorschriften zijn streng; Broek, rok of jurk goed over de knie en de schouders bedekt (maar niet met een sjaal). Tsja, dan doen we dat maar. Wichet vertelt ons het e.e.a. over het gebouwencomplex. Het beslaat en oppervlak van 17,5 hectaren waarvan een gedeelte toegankelijk is voor toeristen.

Het paleis werd gebouwd in de periode 1866-1870 nadat koning Norodom de hoofdstad van Oudong naar Phnom Penh verplaatste. Het paleis is gebouwd op en voormalige citadel en ligt op een plek waar 2 rivieren samenkomen. Het bestaat uit verschillende gebouwen.

De nu 70-jarige koning woont in het Khemarin Moha Prasat. Hij is thuis, want de vlag wappert. Uiteraard mogen wij dit gebouw niet bezichtigen. Verder bevindt zich hier ondermeer de troonzaal en de Zilveren Pagode. De troonzaal mogen we niet in, maar kunnen we wel bekijken vanuit de ramen en deuren die openstaan. We mogen hier geen foto's van maken. Het is een vrij kale ruimte met achterin een gouden troon en wat beelden.

De Zilveren Pagode, ook wel Wat Preah Keo (tempel van de smaragden Boeddha genoemd) is gebouwd in 1892 en was oorspronkelijk van hout. Het gebouw werd opnieuw gebouwd in 1962, maar toen van beton en marmer. De vloer van de pagode is bedekt met zilveren tegels die 1 kilo per stuk wegen. Tijdens het regime van de Rode Khmer werden meer dan 60% van alle relikwieen vernietigd. De tempel zelf heeft de heerschappij van de Rode Khmer min of meer intact overleefd. Een puur gouden Boeddhabeeld uit 1907 en een marmeren beeld uit Myanmar zijn de twee belangrijkste overgebleven beelden die in deze Zilveren Pagode te vinden zijn.

Als we het terrein verlaten staan buiten de cyclo's op ons te wachten voor een ritje door de stad. Het blijft me verbazen hoe ze zich kris kras door het verkeer weten te manouvreren, zonder dat er echt gevaarlijke situaties ontstaan. We rijden een stuk langs de rivier en worden afgezet bij Wat Phnom. Deze tempel ligt op een door mensen gemaakte heuvel van 27 meter hoog. Wat Phnom werd gebouwd in 1373 om vier Boeddhabeelden te huisvesten die volgens de overlevering door de Mekong waren aangespoeld en gevonden werden door een vrouw genaamd Penh. Zie hier het verband......Phnom Penh. De beelden zijn echter verdwenen en niemand weet waar ze gebleven zijn en of de verhalen dus wel of niet kloppen.

We lopen de trappen op naar boven en nemen een kijkje in de tempel. Het is erg druk, want het is een Boeddhistische feestdag, een zogenaamde 'Volle maan' dag. Boeddha zou zo'n 2500 jaar met volle maan zijn geboren. Hij stierf toen de maan daarna duizend keer vol was geworden.

We zien hoe ze offers brengen. Eten, veel eten, en bloemen. We zien hoe ze vogeltjes kopenom deze vervolgens vrij te laten. Dit brengt geluk, althans dat wordt verondersteld.

We stappen weer in de bus en deze brengt ons naar de Wat Ounalom. Deze tempel is het hoofdkwartier van de patriarch (geestelijk leider) van het Cambodjaanse Boeddhisme. In 1443 werd al begonnen met de bouw en het omvat nu 44 gebouwen. De patriarch en andere belangrijke monniken wonen in deze tempel. Achter het hoofdgebouw staat een stoepa waarvan gezegd wordt dat die een haar(!) van de wenkbrauw van de Boeddha bevat. Wauw!

De Wat Ounalom was de eerste tempel die na het bewind van de Rode Khmer weer hersteld werd.

Inmiddels is het tijd geworden voor de lunch en we lopen vanaf de tempel naar ons lunchadres. Het eten smaakt ons weer goed. Het verschilt wel met het Vietnamese eten. De rijst is natuurlijk hetzelfde, maar in Cambodja wordt meer gebruik gemaakt van curry's. Ook dit smaakt heerlijk. Het eten is niet (te) scherp, dus wij kunnen hier goed mee uit de voeten.

Na de lunch rijden we naar de Centrale Markt (Psar Thmay). Dit is de grootste en drukste markt van Phnom Penh. Er wordt in alle mogelijke goederen gehandeld. Het gebouw is in 1937 gebouwd en door Franse architecten ontworpen in art-deco stijl. Het is donkergeel van kleur, met een ronde koepel in het midden en 4 'armen'. Het gebouw is zo ontworpen dat het zelfs op het warmste deel van de dag koel blijft. Dat is bijzonder prettig, want het is erg warm, terwijl het nu in feite nog winter is. Als ons gevraagd wordt wie met de bus naar het hotel wil of wie er nog in het centrum willen blijven, kiest iedereen voor het eerste. De warmte is slopend. Rond drie uur zijn we in het hotel. Tijd voor een siesta.

Rond 5 uur gaan we naar het dakterras voor een drankje. Gaandeweg wordt de groep steeds groter en het is erg gezellig. Tegen half 7 lopen we weer naar onze kamer en een half uur later zoeken we een restaurant op in de buurt van het hotel. We hebben er een getipt gekregen en dat klonk ons wel goed in de oren, dus daar lopen we naar toe. Het zit vlak bij het restaurant waar we gisteren gegeten hebben, dus het is makkelijk te vinden. Als we er aankomen zitten er nog meer mensen uit de groep te eten. We bestellen ons 'westerse' eten. Fijn om af en toe te kunnen afwisselen met alle rijstgerechten. Na het eten, dat ons goed heeft gesmakt, lopen we nog even naar het Independence Monument voor een foto. Dit monument werd in 1958 gebouwd als herinnering aan de onafhankelijkheid van Frankrijk in 1953.

We vinden het mooi geweest voor vandaag. We zoeken onze kamer op en maken het niet te laat, want om half 6 gaat weer de wekker.