Dag 14. Van Can Tho naar Chau Doc

Half 6 de wake up call, 7 uur in de bus. We gaan naar de drijvende markt van Cai Rang en daar moet je een beetje vroeg bij zijn. Het is een klein stukje rijden naar de opstapplaats. De boot ligt al klaar. Het zwemvest is deze keer verplicht. Beetje jammer, want het zit niet echt comfortabel. Na een half uurtje varen komen we bij de drijvende markt. Het verschil met de drijvende markt die wij destijds in Bangkok hebben gezien is, dat die gericht was op de lokale bevolking en de toeristen en deze in Can Tho is meer gericht op de groothandel en bestaat voornamelijk uit de verkoop van groente en fruit. De overeenkomst tussen beide drijvende markten is de chaos. Alle boten varen kris kras door elkaar. Je moet als schipper ogen voor en achter hebben en toch verloopt het zonder problemen zo te zien.

Op elke boot waar wat verkocht wordt staat een bamboestok met de koopwaar eraan. Verkoop je bijvoorbeeld ananas, dan hangt er bovenin de bamboestok een ananas. Hoe simpel kan het zijn. We zien hoe watermeloenen van de ene boot naar een andere (kleinere) boot gegooid worden. Later zien we het kleinere bootje wegvaren. De buit is blijkbaar binnen.

Zo te zien werken veel mensen niet alleen op hun boot, maar wonen ze er ook. Het is in onze ogen allemaal nogal primitief. Terwijl wij ons focussen op de grotere boten met hun handelswaar, komen kleinere bootjes langszij. Zij leggen hun bootje snel en eenvoudig vast aan die van ons en willen hun koopwaar graag aan ons kwijt. Vriendelijk lachend bieden ze bv. vers geperst sinaasappelsap of allerlei soorten fruit aan. Is de (ver)koop gedaan, dan gaan ze weer vrolijk verder.

Wij varen verder en worden afgezet bij een versmarkt op het vaste land. De vis is vers, want er zwemt van alles rond in teilen en (afwas)bakken. Ook vlees en gevogelte wordt hier verkocht. Varkenspoten en -staarten, ingewanden, er ligt van alles. De keuringsdienst van waren en de partij voor de dieren zouden hier werk genoeg hebben. Het verse fruit ligt er mooi bij. Ik zie de vruchten die wij pas geproeft hebben (ramboetan en longan) hier ook liggen. Al met al een kleurrijk geheel.

We gaan de bus in voor de rit naar Chau Doc. Een rit van zo'n 3 uur. Het is een en al rijstvelden wat we zien. De rijstproductie in deze streek is ongeveer de helft van het totaal in Vietnam. In Chau Doc aangekomen stappen we wederom op een boot. We zijn niet voor niets in de Mekong delta waar het leven zich op of aan het water afspeelt. Ook nu moeten de zwemvesten aan. We varen een stukje het Vin The kanaal op. Dit kanaal is gegraven door Cambodjaanse arbeiders. Zij werden door de Vietnamezen heel slecht behandeld. Pol Pot besloot daarop in april 1978 alle inwoners van het Vietnamese grensdorp Ba Chuc door de rode Khmer uit te laten moorden. Ca. 3160 inwoners werden gemarteld en op gruwelijke wijze vermoord. Dit wordt gezien als de aanleiding voor Vietnam om Cambodja op 25 december 1978 binnen te vallen. Dit leidde op 7 januari 1979 tot de val van Pnom Penh.

We varen terug naar een andere tak van de rivier. Het is erg warm en het windje tijdens het varen is dan ook heerlijk. We komen langs de viskwekerijen die we later gaan bezoeken. We leggen aan bij het dorp van de Cham. Zij leefden vroeger bij de My Son tempels in Centraal Vietnam, die wij eerder hebben bezocht, maar zijn nu alleen nog maar in deze streek te vinden en is het een islamitische minderheid. We lopen over een verschrikkelijk gammele loopbrug naar de vaste wal. Carl vraagt ons vanwege de staat van de loopbrug om niet te dicht bij elkaar te lopen..... Hij houdt het. Pfffff......... We lopen naar het dorp en zien hier een vrouw aan een weefgetouw die sjaals aan het weven is. De Cham staan bekend om de hoge kwaliteit van hun weefkunst. Uiteraard kunnen deze sjaals daar gekocht worden. Carl maant ons aan om eerst door te lopen, en op de terugweg te gaan shoppen. De mensen wonen hier in paalwoningen, want er zijn regelmatig overstromingen. We zien hoe de mensen hier leven. Tja, wat zal ik ervan zeggen. Laten we het erop houden dat er wel hele grote verschillen zijn in welvaart op deze wereld. Men heeft hier echt heel weinig te besteden. Maar, dat wil niet zeggen dat deze mensen niet gelukkig zijn. We lopen nog even verder naar een moskee, maar die is niet echt bijzonder om te zien.

We lopen terug en komen weer langs het winkeltje waar sjaals worden verkocht. Carl benadrukt nog eens dat elke Dong hier welkom is en dat ze het heel goed kunnen gebruiken. Het is onze laatste dag in Vietnam, dus ik besteed daar mijn allerlaatste Dongs. Zij blij, ik blij.[e-1f609]

We varen terug naar de viskwekerijen. We zien hier hoe onder de woningen die op het water liggen een grote kooi zit. In deze kooi zwemmen duizenden vissen, catfish of pangasius. De vissen worden klein gekocht (maar wel zo groot dat ze niet door het gaas kunnen zwemmen) en worden gevoerd tot ze zo'n 1,5 kilo zijn. Ze kunnen wel groter worden, maar dan worden ze te duur aan het voer. De meeste vissen zijn voor de export. Dit levert gelukkig wel wat op.

Na de boottocht brengt de bus ons naar ons hotel. Nou ja, niet helemaal. Het hotel ligt op de Nui Sam ( Sam moutain). De weg ernaar toe is steil en daarom moeten we overstappen in een klein busje dat de groep in 2 ritjes naar boven brengt. Daarna wordt alle bagage naar boven gebracht. Het is een beetje heiig en dat is jammer, maar we kunnen wel zien dat we vanuit het hotel een fantastisch uitzicht hebben. Ook de lodge die ons toegewezen wordt ligt ontzettend mooi. We hebben en groot terras en kunnen daar van het uitzicht genieten. Het is echter zo warm buiten dat we toch snel de geaircode kamer opzoeken. We eten in het hotel want ander opties zijn er vanwege de ligging eigenlijk niet. Het eten smaakt ons goed. Na het eten zoeken we onze kamer op. Morgen gaan we de grens over naar Cambodja.