Dag 10. Hoi An

Vanmorgen moesten we vroeg op. Half 7 de wekker, 7 uur ontbijt en half 8 in de bus. Een klein busje deze keer, want deze excursie maken we met zijn zevenen. Thanh gaat met ons mee. Onderweg vertelt hij ons het e.e.a. over het leven in Vietnam. de vragen vliegen heen en weer, net als de antwoorden. We komen langs een stadion met Olympische ringen, maar dit had niets te maken met de Olympische Spelen, maar is meer een aanduiding voor sport in het algemeen. Vietnam heeft namelijk niet zoveel met de Spelen, want ze hebben geen sporters die dat niveau halen. Ze hebben in 2016 hun eerste en enige gouden medaille behaald op het onderdeel 10 meter luchtgeweer. Hij laat trots de foto van de winnaar zien. Thanh kan heel enthousiast vertellen en is duidelijk trots op zijn land. We boffen met hem als gids.

Na ruim een uur komen we aan bij My Son. (My Son spreek je uit als Mie Son en betekent mooie berg.) We zijn vroeg, dus het is er nog lekker rustig.

De tempels van My Son liggen in een vallei omringd door heuvels, 60 kilometer ten zuidwesten van Danang. De eerste tempel werd in 380 na Chr. door de Cham gebouwd. De Cham zijn de nazaten van de inwoners van het oude koninkrijk Champa, dat in Centraal Vietnam lag. De tempels zijn gewijd aan hindoegod Shiva, de beschermgod van de Cham-koningen. Deze eerste tempel was echter van hout en daar is nu niets meer van over. De ruïnes en tempels die hier nu nog staan zijn van baksteen en dateren uit de 7e tot 13e eeuw. In plaats van specie werd er gebruik gemaakt van hars van de bomen. Dat ze zo lang hebben stand gehouden getuigt van groot bouwkundig inzicht van de Cham.

Tijdens de Vietnamoorlog gebruikte de Viet Cong My Son als basis. In 1968 bombardeerden de Amerikanen daarom deze tempelstad. De verwoesting was enorm. Van de oorspronkelijke 70 bouwwerken bleven er slechts 20 min of meer gespaard. De bomkraters die door het bombardement ontstaan zijn, zijn nog steeds zichtbaar.

Wanneer we het terrein verlaten is het inmiddels een stuk drukker geworden. Fijn dat wij er in ieder geval mooi op tijd waren.

Tegen 12 uur zijn we terug in het hotel. We krijgen een andere kamer, eentje met een raam dat uitzicht heeft op de buitenwereld. We zijn weliswaar niet veel op de kamer, maar toch is het fijn dat we konden wisselen.

We hebben al aardig wat kilometers in de benen en mijn voeten zeggen 'even niet' (ik heb blaren....) en we besluiten daarom in het restaurant van het hotel te gaan lunchen.

Om half 3 worden we samen met Arianne en Henk opgehaald met een soort golfkarretje en rijden we naar het adres voor een 'verwenuurtje', oftewel een heerlijke massage. Totaal 'Zen' komen we weer terug in het hotel. Daar begint net het Happy Hour, dus ja, dan eerst maar een drankje. We nemen een Mai Tai. Ze zijn naar mijn smaak veel te scheutig geweest met de alcohol en ik doe er dan ook de rest van de tijd over om het op te drinken. Ik ben blij dat de ijsklontjes langzaamaan smelten, dat verdunt het een beetje [e-1f61c].

Er sluiten zich steeds meer mensen bij ons aan en we ziten uiteindelijk met een gezellig clubje te borrelen. Daarna gaat ook iedereen weer zijns (of haars) weegs. Wij hadden al eerder besloten dat we bij "Good morning Vietnam' willen gaan eten, een tip van Carl. Hier schijnen ze lekkere pizza's en spaghetti etc. te hebben. We wandelen op ons gemak door de gezellige straatjes. Bij het restaurant aangekomen zien we enkele bekenden zitten. We zijn dus niet de enigen die dit idee hadden opgevat. Beneden is het vol, dus we lopen naar boven. Daar zit nog niemand. Hmm, niet zo leuk. Binnen 10 minuten is het deel waar wij zitten gezellig vol. Zo snel gaat dat hier blijkbaar. Het eten is inderdaad erg lekker. Als we weggaan zien we dat er nog meer reisgenoten zijn neergestreken. Of we ook naar Carl luisteren! [e-1f607] We lopen terug langs de rivier en laten nog een 'wens'lantaarn te water. Wie weet, baat het niet, dan schaadt het niet zullen we maar zeggen.

Terug op de kamer gaan we onze koffers weer pakken. Leven uit de koffer is niet echt ons ding, we zijn continu iets 'kwijt' wat dan later weer ergens anders in de koffer(s) blijkt te liggen. Tot nu toe hebben we de spullen echter nog steeds teruggevonden, dat dan weer wel :).

Morgen vliegen we naar Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon. Ik ben benieuwd wat we daar weer te zien krijgen.